Dystopia

Gdy pierwszy raz przeczytałam opis byłam pewna, że muszę ją przeczytać. Będąc szczerą przemawiał do mnie fakt, że to właśnie kobiety odgrywają główną rolę w akcji i można rzecz, że w świecie mężczyzn, gdyż kobiety są rzadkością. Wiele satysfakcji mi to sprawiło, że to one grają pierwsze skrzypce. Obawiałam się, że książka mnie może przerosnąć, że się nie odnajdę, że pogubię się w bohaterach i ich zmieszam ze sobą. Nie pomieszałam, nie zakręciłam się. Co prawda początkowo zaczęłam pisać sobie na kartce informacje, które mogą mi się przydać to szybko od tego odeszłam. Choć prawdą jest, że trzeba się skupiać na tym co się czyta, gdyż jest wiele informacji, a akcja jest dynamiczna. Napięcie. Czuć je przez cały czas. Do ostatniego zdania, słowa. Poczułam zdenerwowanie bohaterów, oburzenie na innych bohaterów, niepokój, niepewność, wściekłość, chęć Zemsty. Wszystko to poczułam, oczywiście są momenty uśmiechu. Nie wykryłam żadnego błędu logicznego, ortograficznego, więc książka pozwala się skupić na wydarzeniach nie zaburza czytania. Jest dobrze zredagowana i napisana. Czasem miałam wrażenie, że długo ją czytam, aż zbyt długo, a później nachodziła refleksje, że dzięki temu bardziej się wczuwam historię i te chwile przerwy pomagają mi poukładać, aby lepiej dotarło do mnie co się dzieje. Wiele narracji jest. Przez co lepiej poznajemy wydarzenia i wiemy co się dzieje w poszczególnych hmm powiedzmy obozach. Przez co poznajemy lepiej bohaterów, ich plan działania, cele oraz ich myślenie. Zawody również ich poznajemy, np. artyści psycholog jest również. Wiele kwestii porusza. Poznajemy rodzin kilka, bo możemy mówić o ala rodzinie Kaziury, czyli matka, ojciec, córka, ale możemy mówić o rodzinie Sary, albo możemy mówić o rodzinie jako o organizacji i to, że Sara, Maria oraz Monika walczą dla innych to również jest rodzina. A każda mniewa swoje kłopoty. Bohaterowie posiadają swoją głębie – wydaje mi się, że można to odczuć dzięki zmiennie narracji i punktu spojrzenia. Są autentyczni, mają swoje rozterki. Niektórzy z problemami z psychiką, dylematami, pytaniem co dalej. I najważniejszym pytaniem czy walczyć czy się poddać. Czy jestem wstanie walczyć dalej, czy to mój koniec…..

Fragment z książki: „(…) człowiek odpowiedzialny za bezpieczeństwo Polski, współpracuje z rosyjskim wywiadem. Likwidacja agencji wywiadu i aresztowanie szeregu wybitnych oficerów pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Moskwy, jest makiawelicznym zagraniem Rosjan, ale nie takim znów nieznanym. Pozbawili was oczu i uszu. Nadszarpnęli zaufanie sojuszników (…)”. Pierwsza książka autora, która czytam i jest absolutnie dobra. Co prawda fikcja literacka, ale daje pozory autentyczności. Nikt nie ma pewności, czy w istocie wśród polityków prężnie działają agenci Kremla. Severski umiejętnie wykorzystał sytuację polityczną w Europie środkowej, konflikt z Ukrainą, wzajemna niechęć Rosji i Polski do siebie. Jednak! Jest też ukazane to, czego większość nie rozumie lub nie chce wiedzieć, że nie każdy Rosjanin jest zły. Postać Jagana zyskała moją sympatię, to ktoś w rodzaju Sienkiewiczowskiego Ursusa. Podoba mi się, nierówna walka dobra ze złem. Książka długa, czasem jest monotonia, ale to nie umniejsza jej wartości. Ot w ogóle co za niesprawiedliwość dziejowa. Rosja i Polska powinni działać razem, i bardzo być, może gdyby nie zbagatelizowanie zagrożenia od strony komunistów przez Piłsudskiego. Nie byłoby ZSRR i czerwonych w Polsce. Książka adekwatnie opisuje dzisiejszą Rosję. Przemieniła się w złowrogie imperium, którą włada chora chęć dominacji i postawienia na swoim. Nikt nie ma pewności, czy nie chcieliby podstępem przejąć sterów również w Polsce… Daje dziewięć gwiazdek, jest tego warta. Mnie nie pozostaje nic innego, jak przeczytać inne dzieła Vincenta vel Włodzimierza Sokołowskiego.