Klatka dla niewinnych

Nie, nie, nie i jeszcze raz nie! Nie polubiłam stylu Katarzyny Bondy. To moje pierwsze i zdecydowanie ostatnie spotkanie z jej twórczością. A szkoda, bo miałam nadzieję na świetną powieść.      "Klatka dla niewinnych" to piąta książka z cyklu o psychologu śledczym Hubercie Meyerze. Nie czytałam czterech poprzednich, ale jestem przekonana, że niewiele straciłam. Niby jest morderstwo, więc zaczyna się dobrze. Róża ginie od czterdziestu trzech ciosów nożem. Przy jej martwym ciele całą noc śpi syn, a rano do morderstwa przyznaje się mąż. Tylko o co chodzi z kluczem, który znaleziono na Róży? Po kilku latach ginie matka zamordowanej kobiety. Wygląda na to, że ktoś ją wypchnął z balkonu na siódmym piętrze.           Mamy jeszcze kilka wątków… zaginięcia młodych kobiet, BDSM, uczucie między Hubertem, a prokurator Weroniką. Niestety to wszystko mnie nie porwało. Powiem więcej – jest nijakie i płytkie. Najbardziej rozczarowało mnie to, że w tej książce tak mało się dzieje. Wszystko oparte jest na dialogach. Miałam odczucie, że czytam wywiady, a nie kryminał.     Wiem, że wiele osób jest zachwyconych książkami Katarzyny Bondy i tym bardziej mi przykro, że nie zaliczam się do tego grona. Napiszę jeszcze tylko jedno: ta recenzja jest tak samo kiepska jak książka.   

Kolejna książka z serii o Hubercie Meyerze opowiada o zagadkowej śmierci Róży Englot, a następnie jej matki. Róża została zabita nożem we własnym mieszkaniu. Został za to skazany jej mąż. Kiedy wychodzi na przepustkę, ginie jego teściowa. Wiele osób milczy lub w zeznaniach mija się z prawdą, przez co brakuje dowodów, że skazaniec popełnił kolejną zbrodnię. Autorka bardzo sprawnie manipuluje czytelnikiem. Zakończenie jest trudne do przewidzenia. Bohaterowie zawsze zaskakują, a sprawa komplikuje się w najmniej oczekiwanym momencie. Mniej więcej do połowy książki niewiele się dzieje. Poznajemy bohaterów oraz ich rodziny. Następnie w końcu zaczyna się akcja. Spodobało mi się to, że tym razem profiler Meyer nie był bohaterem, który zna rozwiązanie sprawy od samego początku. Tym razem to nie Hubert był górą i to bardzo mnie zaciekawiło. Po kolejnej części jednak zaczyna mnie irytować prokurator Weronika Rudy. Nie podobają mi się, kiedy zwodzi Huberta. Myślę, że w tych sprawach czasem bywa niezdecydowana. Samo śledztwo bardzo mi się podobało. Umierają osoby, które nie mają nic wspólnego z dwoma zabójstwami. Jedni znikają bez śladu, a inni pokazują swoją prawdziwą twarz. Zaczęłam bać się o bohaterów. Uważam, że to bardzo rozwijająca, ciekawa i zagmatwana książka, przy której trudno się nudzić. 🌟 7/10 🌟