Królowa głodu

Gdybym pisała tę opinię kilka dni temu, napisałabym że @wojciechchmielarz wyrwał mnie z czytelniczej strefy komfortu i powiódł na manowce swojej nieograniczonej wyobraźni, w rejony w które przenigdy się nie zapuszczam – nie czytam fantastyki, horrorów i nie lubię westernów… Dziś w obliczu tego, co dzieje się obok nas, muszę powiedzieć, że brutalny, apokaliptyczny świat stworzony przez autora w wielogatunkowej powieści #królowagłodu – wcale nie jest aż tak nierzeczywisty i nawet tak dziwne stworzenie jak żlebodźwiedź, jakby się tak dobrze przyjrzeć, może mieć swojego odpowiednika w tzw. "realu". Wszystkich, zawiedzionych że nie jest to kryminał, pocieszam że nadal jest to ten sam "Chmielarz" – brutalny, nieprzewidywalny, niepokojący i jakby na 200 procent zintensyfikowany. Młody Holender Bram przybywa do dziwnej, leśnej osady na terenie upadłego Księstwa, które nie może podnieść się po zakończonej 20 lat temu apokalipsie wojny. Nieliczni, którzy przeżyli zmagają się z zarazą, głodem, bądź padają ofiarą olbrzymich zwierząt grasujących w lasach. Ruiny państwa przeczesywane są przez poszukiwaczy cennego kruszca, zwanego żywmetalem… Bram Huygenes ma do wykonania misję, od której zależy przyszłość tego terenu. Jednak szybko przekonuje się, że musi pokonać wiele przeszkód i zmierzyć się nie tylko z lokalnym szeryfem ale i nową potężną siłą, która budzi się w głębi lasów… Autor w dosadni sposób pokazuje jak cienka jest granica między dobrem a złem, jak duży kontrast jest między tym co piękne, a tym co budzi w nas odrazę. Zadziwiłeś mnie "Chmielarzu" tą mieszanką gatunków i niejednoznacznych postaci umiejscowionych w przerażających warunkach postapokaliptycznego świata. I gdyby pewne zdarzenia tu przedstawione potraktować jako metaforę, czy symbol – ten świat już nie wydaje taki nierealny.