Jesus Hernandez, Nazistowskie bestie. Kaci z SS

Mimo że od zakończenia II wojny światowej minęło już ponad 70 lat, tematy związane z historią tego okresu nie wyczerpują się. Historycy nadal cały czas zajmują się badaniami i porządkują naszą wiedzę na ten temat.

Jednym z takich historyków jest Jesus Hernandez. Mieszkający w Barcelonie naukowiec jest autorem wielu publikacji na temat II Rzeszy. Niedawno w polskich księgarniach ukazała się jego książka „Nazistowskie bestie. Kaci z SS”. Historyk portretuje w niej postacie czterech wysoko postawionych w hierarchii II Rzeszy osób, zapisanych na kartach historii głównie z powodu swojego okrucieństwa.

Negatywnymi bohaterami książki Hernandeza są: Amon Goth – komendant obozu w Płaszczowie, Ilse Koch – żona komendanta obozu w Buchenwaldzie, Oskar Dirlewanger „Kat Warszawy” i Josef Mengele – lekarz obozu Auschwitz-Birkenau.

Hernandez oczywiście przytacza w książce fakty na temat działalności tych osób, od których czasem cierpnie skóra. Opis zbrodni i bestialskich aktów to spora część książki. Wyrządzone zło oglądamy z bliska – zbrodnie nie są tylko statystykami, ale często indywidualnymi historiami, które zdecydowanie mocniej działają na czytelnika.

Jednak najciekawsze jest to, że autor postanowił zbadać życie swoich niesławnych bohaterów jakie wiedli zanim stali się „aniołami śmierci”. Hernandez próbuje wniknąć w ich umysły, prześledzić kariery, by pokazać, jak zwykli ludzie, przeważnie przykładni obywatele, stali się zbrodniarzami odpowiedzialnymi za śmierć tysięcy osób.

Jest to więc książka o stawaniu się katem, o przekraczaniu kolejnych barier, za którymi nie ma nic prócz pogardy dla innego człowieka.

Książka ta przypomina nam smutną prawdę, że wszystko to, co działo się podczas II wojny światowej może zdarzyć się po raz kolejny – wystarczy tylko stworzyć odpowiednie warunki, a kaci sami się znajdą. Smutna to konkluzja, ale jak potwierdzają inne przykłady z drugiej połowy XX wieku, maszyna śmierci tylko czeka na tych, którzy ją uruchomią.

Jesus Hernandez napisał swoją książkę w przystępny dla zwykłego czytelnika sposób, choć można mu zarzucić, że fragmentami jej styl jest odrobinę zbyt podręcznikowy. Pojawia się wiele faktów, których nie sposób zapamiętać. Choć zdarzają się też Hernandezowi reporterskie przebłyski, które czyta się bardzo dobrze i które sprawiają, że ta książka wydaje się jeszcze ciekawsza.