Ja, Inkwizytor. Dziennik czasu zarazy

Wybierając lekturę na jeden z wieczorów otworzyłam książkę Jacka Piekary „Ja inkwizytor. Dziennik czasu zarazy” i podążyłam za Mortimerem Maddderdin po uliczkach Weilburga. Wydawałoby się, że będzie to mroczna, ponura lektura. Zaskoczyła mnie barwnymi postaciami, żywą akcją i wątkami zgoła kryminalnymi. Nie wiem kiedy minęło mi kilka godzin za bramami rozpalonego upałem miasta, w którym panuje zaraza zwana kaszlicą. Archaizowany język powieści pomaga wczuć się w klimat epoki. Madderdin okazał się być ciekawym przewodnikiem po swoim świecie. Jest zaraza, umierają ludzie, ale życie trwa i wciąż toczą się zakulisowe działania o wpływy, dominację, zyski. Mistrz Madderdin służy Świętemu Officjum, ale nie przeszkadza mu to dbać o siebie i swoją wygodę. Bycie inkwizytorem zapewnia prawie nieomylność i usprawiedliwia wszelkie działania, zapewniając swoistą bezkarność. Jednocześnie powoduje, że inni starają się zyskać Jego przychylność. Ale Madderdin ma też „ludzką twarz”, co sprawia, że zyskuje sympatię. Po raz kolejny zaskakuje mnie łatwość z jaką można manipulować zarówno jednym człowiekiem jak i tłumem. Czy to zaraza wywołuje w ludziach pewne zachowania czy tacy po prostu jesteśmy? Na to pytanie każdy powinien odpowiedzieć sobie sam. Tym bardziej, że jeszcze pamiętamy siebie z czasów „zarazy”.